Δημήτρη, στο προφίλ σου γράφεις: «...Σκοπός μου είναι η ανταλλαγή εμπειριών που θα μας βοηθήσουν όλους να γίνουμε καλύτεροι καλλιεργητές αλλά το κυριότερο καλύτεροι άνθρωποι».
Μέσα σε λίγες γραμμές, εδώ στο θέμα μας «Φυσικά σπίτια», έφερες τα πάνω κάτω. Μου δίνεις την ευκαιρία να επικεντρωθώ στην ουσία του θέματος. Κι η ουσία δεν είναι τα σπίτια. Είναι η ζωή μας, είναι οι άνθρωποι.
Λες ότι δε σου αρέσει η ζωή έτσι που έχει γίνει. Κι εμένα δε μου αρέσει. Δε μου άρεσε ποτέ!
Κι όταν λες η ζωή, προφανώς λες για την οικονομία, για την καταστροφή των ισορροπιών αυτών που ξέραμε και είχαμε. Μα και φέρνεις ένα παράδειγμα, για ένα ζευγάρι που τώρα περνάει της ψυχής του τον τάραχο. Η γνώμη μου είναι ότι αυτό το ζευγάρι ήταν από την αρχή στον αέρα. Όλοι έχουμε στο μυαλό μας αυτή την κατάντια των σχέσεων.
Οι ερωτήσεις σου είναι ρητορικές και περιέχουν τις θέσεις σου. Συμφωνώ με όλα όσα λες. Έχω τις ίδιες απόψεις με σένα όσον αφορά αυτά που γράφεις εδώ.
Θα σου παραθέσω όμως μια βαθύτερη ανάλυση που έχω. Αν μακρυγορήσω, δε θα το κάνω επειδή το θέλω, αλλά το θέμα αν δεν το πιάσουμε από την αρχή του, θ’ ανταλλάξουμε απλώς ...ευχές.
Για να χτίσεις σπίτι
[/b]
Για να χτίσεις σπίτι δε χρειάζεσαι λεφτά. Ούτε δάνεια. Ούτε καν οικόπεδο.
Και μπορεί να χτίσεις το καλύτερο σπίτι χωρίς ντουβάρια, χωρίς κεραμίδια, χωρίς υλικά αγαθά.
Το υλικό σπίτι είναι χωρίς έρμα, αν δεν έχει χτιστεί στα θεμέλια μιας στέρεας σχέσης του ανθρώπου με το περιβάλλον του, το ανθρώπινο πρώτα, κι ύστερα όλο τον περιβάλλοντα χώρο, όλη τη Γη, όλο το Σύμπαν...
Ο θεμέλιος λίθος θα στηριχτεί στη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του. Κι αυτή τη σχέση την καλή θα την έχουμε όταν ο άνθρωπος την εννοήσει σα σχέση μ' όλους τους ανθρώπους, μ' όλους. Όταν ο άνθρωπος κοιτάζοντας μέσα του, δει εκεί όλους τους ανθρώπους, όχι το είδωλό του αντεστραμμένο μάλιστα.
Το «γνώθι σ’ αυτόν», που είπε ο Σωκράτης, είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο όταν ο άνθρωπος θεωρήσει το μικρό του εαυτούλη θεό. Θεός είναι το σύνολο, το αδιαίρετο, κι αν στρέψει ο άνθρωπος την προσοχή του προς τα κει, προς τα έξω, θα ξεφύγει από τον παιδικό του εγωκεντρισμό, θα ενηλικιωθεί, θα πετύχει το «γνώθι σ’ αυτόν».
Φοβάμαι ότι λέω δύσκολα πράγματα. Και μάλλον φαίνεται ότι μιλάω στριφνά. Αυτό σας διαβεβαιώ ότι οφείλεται στο ότι δεν μπορεί κανένας να απλουστεύσει αυτές τις προτάσεις χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να παρανοηθούν.
Λοιπόν ο Σωκράτης δεν εννοούσε τον εαυτό του κάτι έξω και διαφορετικό από την πολιτεία στην οποία ζούσε. Οικογένειά του δεν ήταν η γυναίκα του και τα παιδιά του, αλλά όλη η Αθήνα. Ίσως κι όλος ο κόσμος, αφού μιλάει ως και σήμερα σ’ όλον τον κόσμο. Και θα μιλάει όσο θα υπάρχουν άνθρωποι.
Όταν από το εγώ θα πάμε στο εμείς, θα χτίσουμε τα καλύτερα σπίτια.
[/b]
Αν σεβαστούμε τον άλλον άνθρωπο, θα σεβαστούμε και τη σύντροφό μας, τα παιδιά μας, τους γονείς μας, τ’ αδέρφια μας, τους πάντες. Κι ο σεβασμός αυτός θα μας δώσει όλες τις ευκαιρίες να βρούμε οικόπεδο, γη, να χτίσουμε σπίτι, να περπατάμε στέρεα στη ζωή.
Η έρωτας είναι κάτι που δεν ξέρουμε πόσο κρατάει. Η αγάπη είναι κάτι αόριστο και ομιχλώδες, μα κι αυτή οικοδομείται όταν υπάρχει ο σεβασμός και η βαθειά εκτίμηση που τρέφουμε για την/τον σύντροφό μας. Ο σεβασμός είναι λοιπόν η αρχή για να φτιάξουμε σπίτι. Και είναι μια έννοια, μια κατάσταση που δε δέχεται παρανοήσεις. Ο σεβασμός στηρίζεται στη λογική μας και για τούτο είναι στέρεος.
Δεν μπορεί να σεβαστεί κάποια/κάποιος τον/την σύντροφό του αν δεν σέβεται τους άλλους ανθρώπους. Ο σεβασμός είναι η ελάχιστη παραχώρηση και η μέγιστη. Και οδηγεί στον αυτοσεβασμό. Και υποχρεώνει και τον άλλον να σε σεβαστεί. Και οδηγεί στην αμοιβαία εμπιστοσύνη. Και οδηγεί στην ειλικρίνεια και την αξιοπρέπεια. Στην ευτυχία. Στην αρμονία. Αυτό εμείς οι μεγαλύτεροι και παλιότεροι το λέμε αγάπη. Αλλά αυτή η λέξη έχει καταστραφεί από την αλόγιστη χρήση.
Η αγάπη, μια χριστιανική έννοια, εμπεριέχει εν πολλοίς υποκρισία. Κι είναι λάστιχο. Ο καθένας την εννοεί όπως θέλει. Γι αυτό μες στα εμπορικά τραγούδια την ακούμε να την επικαλούνται οι ερωτευμένοι, οι καψούρηδες, οι μεγάλοι, οι μικροί, όλοι. Ο καθένας εννοεί ό,τι του καπνίσει.
Το σεβασμό μας χάσαμε και οδηγηθήκαμε στην σημερινή οικονομική και όχι μόνον κατάσταση. Δε σεβαστήκαμε τους άλλους, δεν σεβαστήκαμε τον εαυτό μας επομένως. Και τώρα δε μας σέβονται κι οι άλλοι.
Έτσι χτίζεις σπίτι. Έτσι χτίζεις οικογένεια, γειτονιά, πόλη, χώρα, πολιτισμό, ανθρωπότητα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Οι αρχαίοι Έλληνες, (δεν τους θεοποιώ), εκεί θεμελείωναν. Στο σεβασμό. Και μη μου πει κανείς ότι είχαν όλοι τους μέλαθρο ή νοιαζόντουσαν τόσο πολύ για το σπίτι (την οικοδομή). Η αγορά ήταν ο χώρος τους. Περιπατητές. Η αγορά και η στοά. Στωικοί φιλόσοφοι και περιπατητικές σχολές... Ήταν πολίτες. Ανήκαν στην πόλη.
Όταν από το εγώ θα πάμε στο εμείς, θα χτίσουμε τα καλύτερα σπίτια.
Τα πάντα ρει
[/b]
Αύριο δε θα είμαστε οι ίδιοι. Οι ανάγκες μας και οι επιθυμίες μας, οι γνώσεις μας, το περιβάλλον όλο θ’ αλλάξει. Το σπίτι πρέπει να είναι μια φωλιά. Μπορεί να την αφήσουμε και να φτιάξουμε μιαν άλλη. Η καλύτερη φωλιά είναι τα συναισθήματά μας, η ανοιχτή μας αγκαλιά, τ’ ανοιχτά μας χέρια. Η υγεία μας, ψυχική και σωματική, κι η διανοητική μας ισορροπία.
Μπορούμε ν’ αρχίζουμε κάθε μέρα από την αρχή. Μα...
αν τη ζωή σου χάλασες σ’ αυτή την κόχη τη μικρή
σ’ όλη τη γη τη χάλασες,
μας λέει ο μεγάλος μας ποιητής Καβάφης.
Κι όλοι θέλουμε να ‘χουμε την Ιθάκη του ο καθένας. Κι ας γυρίσουμε όλον τον κόσμο.
Τίποτα δε χάθηκε στις μέρες που ζούμε. Αν κάποιος φοβάται ότι έχασε τα πάντα, δεν είχε τίποτα και τώρα απλά το βλέπει. Τα υλικά πράγματα, τα σπίτια, τα λεφτά, είναι δημιουργήματά μας, είναι δοσοληψίες, είναι αέρας, είναι όνειρο μέσα σ’ όνειρο...
Μέσα μας καίει μια φωτιά. Για τούτο θέλουμε οξυγόνο διαρκώς. Πρέπει να τη συντηρούμε. Όπου κι αν βρεθούμε κι όποτε, αυτή η εστία θα μπει στο κέντρο και θα φωτίζει, θα ζεσταίνει τους γύρω και θα βρούμε κι ένα μαυρισμένο τσουκάλι με λίγο νερό να μαγειρέψουμε κάτι.
Κι ας αλλάζουν όλα γύρω. Τα πάντα ρει.
Με μεγάλη εκτίμηση προς όλους τους εμπλεκομένους στη συζήτηση αυτή. Δημήτρη σ' ευχαριστώ για την ατραπό που μας οδηγείς. Ανδρέας
να μπορώ να πηγαίνω ,να ασχολούμαι με την φύση ,να ακούω τα πουλάκια και να πίνω νερό από το λαγκάδι.
