Aς μιλησουν τα τραγουδια μας

Εδώ έχει καλύτερο ήχο:


Θα κλείσω τα μάτια μου και θα πετάξω έξω στον κόσμο, θα νικήσω τη βαρύτητα και την έλξη της Γης, θα εκτοξευτώ κατευθείαν έξω μακριά, στο βάθος του Σύμπαντος....
Θα πάω να ζήσω ή να πεθάνω σ' ένα κβάζαρ...

Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ φανατικό τη σειρά Mr. Selfridge που προβάλλεται στην ΕΡΤ2 στις 20:00 (Δευτ - Παρ.). Μπορείτε να δείτε τα επεισόδια online και στο series.ert.gr/
Πραγματικά αξίζει.
Ειδικά όσοι δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, από υπάλληλοι όσο και μικροί ή μεγάλοι επιχειρηματίες, έχουν πολλά να μάθουν.
Στο τελευταίο προβληθέν επεισόδιο (Β' Κύκλος, επεισόδιο 4), η Αγγλία ετοιμάζεται να μπει στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κι εκεί άκουσα για πρώτη φορά το "Rule Britannia".
Εντυπωσιάστηκα, από τους στοίχους του, αλλά κυρίως από το πάθος όταν το τραγουδούν.
Σας παρουσιάζω μία πολύ εκτέλεση του 1990.

Γιώργη μου τι στολίζεσαι και βάζεις τ'άρματά σου ;
Μα εσύ , γεια σου Γιώργη αμάν , μα σύ σε γάμους δεν θα πας.
Μα εσύ σε γάμους δεν θα πας, μήτε σε πανηγύρια.
Παρά θα πας, γεια σου Γιώργη, αμάν, παρά θα πας στο Νιόκαστρο,
Παρά θα πας στο Νιόκαστρο που γίνονται οι πολέμοι.
Κι αν σε σκοτώσουν, για σου Γιώργη αμάν, κι αν σε σκοτώσουν τ'αρφανό,
κι αν σε σκοτώσουν τ'αρφανό, ποια μάνα θα σε κλάψει ;

Το X-Factor το δικό μου αρχίζει. Η επιτροπή αποτελείται από το αηδόνι, τον κότσυφα κτλ, δηλαδή από όλους εκείνους που μας έχουν πήξει παίζοντας το ίδιο τραγούδι ή και με ελάχιστες αποκλίσεις, αναλόγως του καρά σεβντά και πόσο γλάρα (υγρασία και ζέστη) έχει σήμερα. Αλλά η επιτροπή είναι αχτύπητη. Δεν ξέρω σε πιο χιλιόμετρο της εθνικής οδού, δεν ξέρω τίποτα. Αλλά (και πάλι αλλά) η επιτροπή έχει αφήσει να τραγουδήσουν όλα τα πουλάκια, μέχρι και οι ροκάδες γάιδαροι και κόρακες. Άνθρωπε, άσε τα συμπράγκαλα-μουσικά όργανα κτλ στην άκρη, κι έλα πες μας ένα τραγούδι για τα κατορθώματα των ομοίων σου και πόσο σε πικραίνουνε καθημερνώς. Αλλιώς καλύτερα, βούλωστο επιτέλους ν' αηκούσουμε τα πουλιά.



Κι απέ, άνθρωπε ματαιόδοξε κενόδοξε και κομπορρήμονα βούλωστο. Δε θέλουμε να έχει νόημα το τραγούδι. Το νόημα χαλάει το τραγούδι παλιοξεφτίλα άνθρωπε που θες να βγάλεις από παντού κάτι άλλο πέραν αυτού που είναι. Ένα τραγούδισμα δεν έχει κανένα άλλο νόημα παλιάνθρωπε διεφθαρμένε και αλλοτριωμένε. Σκάσε. Βγάλε το σκασμό. Το τραγούδι είναι ερωτικό κάλεσμα ή απλώς γουστάρουμε κι έτσι. Γουστάρουμε να τραγουδάμε κι ας μην έρχεται κανείς και τίποτα. Κάνουμε κεφάλι με τα τραγουδίσματα και τις κραυγές μας και τα σφυρίγματα. Πειράζει;

Κι απέ, όλοι θα βγούνε νικητές. Χωρίς βραβεία. Χωρίς επαίνους. Χωρίς τίποτα. Είναι το Χωρίς - Factor. Γιου νόου;

Ηλία χρόνια σου πολλά. Κατερίνα τα ντοματίνια σου. Ελήφθησαν. Όβερ.
Σας αφιερώνω ένα πιάνο, μια φωνή είκοσι χρόνων και μια παράδοση αιώνων. Λυρισμός, και η ζωή μας βγαίνει από τα ρηχά, κι ο βοριάς του Αιγαίου ξεσκίζει τα μπαϊράκια. Υπάρχουνε κι οι ποιητές του απείρου. Μην το ξεχνάτε. Επεξεργάζονται τις ανατροπές των εμμονών μας και στήνουν πραξικοπήματα απανωτά σαν εγκεφαλικά αλλεπάλληλα έως εξοντώσεως της φύσης του ζώου που κουβαλάμε από τότε που είμασταν σαύρες. Κάποια στιγμή σηκώθηκε ο άνθρωπος και περπάτησε όρθιος.
Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη συγκίνηση που νοιώθω ακούγοντας αυτούς τους στίχους από αυτή την υπέροχη ελληνίδα.



..."Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη
στις υγρές μου παλάμες....."

Δεν έχω τίποτ' άλλο. Μόνο τη ντρέλα μου. Πουλάω τη ντρέλα μου. Δώρο δύο τραγούδια κι αυτά βουτηγμένα από τους μεγάλους. Εμ από ποιους να κλέψω. Από ποιους να κλέψω;
Υποστηρίζω τη βαριά βιομηχανία της χώρας μου. Τη βαριά βιομηχανία των συναισθημάτων.
Λεπτές επεξεργασμένες γάζες πόνου και πίκρας. Έχω συναίσθηση ότι τα δάκρυά μου δεν τρέχουν από τα μάτια μου. Τα δάκρυά μου εκκρίνονται πια κάπου στο στόμα μου. Όταν ακούω τέτοια μουσική και τέτοιους στίχους, αρμύρα τρέχει στον ουρανίσκο μου.




barkın kılıç
barkın kılıç4 months ago
I dont know what they are singing about but the tone of the music is so cool ... <3
11
For metallians only invisible kid
For metallians only invisible kid2 months ago
its about how fake and short life is and we should make it brilliant in our daily lives.

Descartes' Donkey1 year ago
Theodorakis is perhaps one of the last remaining true european heros - he has been set aside by the powers that be because he is an unapologetic anti-fascist and anti-war activist, he has more authenticity in his fart than most so called politicos of the present day and undoubtedly stands far above any politician alive today. Long may he live because through him we have a living ikon of how proper conduct in one's life must be based upon.
ZHTO of Theodorakis kai efharisto Ellada yia to Agion.
4
Ισήγορος Ισονόμος
Ισήγορος Ισονόμος1 year ago
Το ιστορικό για τα μουσικά μας χρονικά, καλοκαίρι του 1962, ο Μίκης Θεοδωράκης έχοντας δημιουργήσει το δικό του χαρακτηριστικό μουσικό ρεύμα και έχοντας αποκτήσει πανελλαδικά τους δικούς του φανατικούς θαυμαστές του μουσικού του έργου, την πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου του 1962, στο θέατρο Παρκ στην αρχή της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, στο Πεδίο του 'Αρεως, ανεβάζει το σπονδυλωτό μουσικό θεατρικό έργο ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ. Η σκηνοθεσία είναι του Μιχάλη Κακογιάννη, οι χωρογραφίες του Βαγγέλη Σειληνού. Τα σπαρταριστά και πιπεράτα κείμενα του Μποστ, (Μέντη Μποσταντζόγλου), μαζί με τις δύο μεγάλες κυρίες της επιθεώρησης, Άννας και Μαρίας Καλουτά, δίνουν στο θεατή μια βιωματική προσέγγιση στο έργο. Η απαράμιλλη και καθάρια φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση, η λυρική μεταλλική φωνή της Ντόρας Γιαννακοπούλου και η νεανική απαλή φωνή του Αντρέα Ντούζου, αποθεώνουν τη μελωδία και φορτίζουν τους θεατές συναισθηματικά. Ο Θεοδωράκης κάνοντας την έκπληξη, εμφανίζει σε έκτακτες εμφανίσεις τον Στέλιο Καζαντζίδης με τη Μαρινέλα. Τα τραγούδια : ο Καημός, Θλιμμένη ματιά, Μέσα στα μαύρα σου μαλλιά, Όταν με δήτε να μιλώ, ακόμη και σήμερα μας συγκινούν.

Δικό μου σχόλιο:
Τότε ήμουν ένα παιδάκι που τριγυρνούσε σ' ένα φυσικό πάρκο και μάθαινε τους ανθρώπους και τη φύση. Μπορεί και ν' άκουγα Θεοδωράκη από κάποιο ράδιο. Ίσως. Αλλά η ατμόσφαιρα των τραγουδιών δένει τελείως με τις αναμνήσεις μου. Φτώχια γύρω μου κι απάνω μου. Αλλά εγώ είχα μιαν αίσθηση πως ήμουν τυχερός που γεννήθηκα εκεί, τότε που γεννήθηκα, κι όπως ήμουν. Γύρω μου επικρατούσαν συνθήκες φευγιού. Όλοι ήθελαν να την κάνουν για μακριά. Να φύγουν. " Θα πάρω το σακάκι μου στον ώμο και θα φύγω " λέγανε οι νέοι. Αλλά εγώ απορούσα: Να φύγουν από τον παράδεισο; Και πού να πάνε; ... Λες και ήξερα τον κόσμο.
Τα τραγούδια αυτά ακούγονται σα να τραγουδάνε οι αγγέλοι. Στα δικά μου αυτιά, έτσι ακούγονται. Λένε το παράπονό τους που τους κατατρέχει κάποιος κακός θεός, επειδή τους ζηλεύει που ζούνε σ' αυτόν τον τόπο και είναι αυτοί που είναι.
Η γλώσσα μας στην οποία γράφτηκαν αυτοί οι υπέροχοι στίχοι, μου επιτρέπει να καταλαβαίνω μέχρι τα κατάβαθα της ψυχής μου τα περίτεχνα νοήματα και τα συναισθήματα που μεταφέρουν. Όταν ένας ξένος, που δεν γνωρίζει την ελληνική γλώσσα, κι ακούει μόνο τη μουσική, ένας ξένος λοιπόν όταν θαυμάζει το μεγάλο μας αυτόν μουσικό και διατυπώνει με τόσο πάθος το θαυμασμό του, με κάνει να με θεωρώ πολύ τυχερό.

Ο πόνος του κόσμου ανάμεσά μας....

... κι όπως βαδίζαμε, είδαμε άυπνο και χλωμό τον Σίμωνα τον Κυρηναίο, «πλαγιάζω στον τάφο και τρέμω, πως κάθε τόσο θα με ξανασηκώσουν» είπε λυπημένος,
……γιατί αν χρειάζονταν κάποιον να βοηθήσει για το σταυρό, πάλι αυτόν θα συναντούσαν στο δρόμο.

Τάσος Λειβαδίτης, Ανάσταση, από τη συλλογή Νυχτερινός επισκέπτης (1972)