Άνθρωποι

Παραδέχομαι ότι το άρθρο δεν έχει άμεση σχέση με τις καλλιέργειες. 'Η μήπως όχι...

Είναι ωραίο και όμορφο να δημιουργείς. Είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου να δημιουργείς, να προσπαθείς, να ελπίζεις, να μοχθείς. Είναι υποχρέωσή σου να έχεις δικαίωμα στο όνειρο.

Οι πατεράδες και οι παπούδες μας, μας παρέδωσαν μία χώρα φτωχή, μα με όνειρα, με διάθεση για δουλειά.

Δεν μπορούν όλοι να είναι αφεντικά. Είναι δύσκολο. Κάποιοι πρέπει να είναι υπό των αφεντικών και να αμοίβονται δίκαια για αυτό.

Αυτός που θα μπορέσει να γίνει το αφεντικό χρειάζεται την βοήθεια άλλων για να επιτύχει και οι άλλοι χρειάζονται αυτόν που θα γίνει μπροστάρης, θα γίνει το αφεντικό, για να έχουν δουλειά και να επιβιώσουν.

Είναι μία σχέση δούναι και λαβείν, που αν λειτουργεί ομαλά όλοι κερδίζουν.

Μοναδική προϋπόθεση να υπάρχει διάθεση για δουλειά και να μην υπάρχουν εξωγενείς παρεμβάσεις.

Αφορμή για τα παραπάνω ήταν η ακόλουθη δημόσια επιστολή.

Το σπίτι ήταν αφύσικα ζεστό. Η ατμόσφαιρα είχε κάτι το ιδιαίτερο.
Περνούσαμε το χειμώνα σε ένα κρύο σπίτι. Δεν είχαμε θέρμανση για να κάνουμε οικονομία.
Κρύο το σπίτι, ζεστές πάντα οι καρδιές. Ποτέ δεν παραπονέθηκα μικρός για το κρύο.

Και ερχόντουσαν εκείνες οι 15 μαγικές ημέρες. Οι ημέρες που οι ευχές σου μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα.

Οι ημέρες που σε ρωτούσαν ο μπαμπάς και η μαμά τί θα ήθελες από τον Άγιο Βασίλη. Οι μέρες που έγραφες γράμμα στον Άγιο Βασίλειο. Που ήθελες πολλά αλλά ζητούσες λίγα γιατί βαθιά μέσα σου ήξερες ότι ο μπαμπάς και η μαμά θα σου πάρουν τα δώρα, και δεν μπορούσαν. Το ήξερες, τους συμπονούσες, αλλά ζούσες το παραμύθι, γινόσουν μέρος αυτού. Είχες δει τα δώρα που ζήτησες την προηγούμενη χρονιά πίσω από το καλοριφέρ. Ήξερες...

Τί καλός άγιος ήταν αυτός ο Άγιος Βασίλης! Ότι και αν ήθελες προσπαθούσε να στο φέρει.

Μιλώ για τις εποχές μεταξύ του 1970 και 1980.

Τότε που υπήρχε το Μινιόν, ο Λαμπρόπουλος και ο Κατράντζος. Τότε που πηγαίναμε στο κέντρο της Αθήνας και θαυμάζαμε τις βιτρίνες. Τότε που η Σταδίου, η Πανεπιστημίου ήταν οδοί που όλοι έπρεπε να επισκεφθούν. Τότε που μπαίναμε στα καταστήματα και βλέπαμε πράγματα μοναδικά. Τότε που ανεβαίναμε τις κυλιόμενες σκάλες με το στόμα ανοικτό από όλα όσα νέα και μοναδικά βλέπαμε.

Τότε που τα Χριστούγεννα ήταν μοναδικά. Μία φορά το χρόνο. Όαση γιορτής μέσα σε ένα μίζερο έτος. Τότε που περιμέναμε τα Χριστούγεννα για να κάνουμε και να λάβουμε δώρα που ούτε μπορούσαμε να ονειρευτούμε όλο το χρόνο.

Τότε που βγαίναμε να πούμε τα κάλαντα και μας άνοιγαν όλοι τις πόρτες. Τότε που αν δεν χτυπούσαμε μία πόρτα, άνοιγε από μόνη της και μας έλεγαν “σε μας δεν θα τα πείτε;”.

Το σπίτι ήταν ζεστό. Ο μπαμπάς είχε πάρει μία κασέτα με χριστουγεννιάτικα τραγούδια και μελωδίες που έπαιζε συνεχώς στο κασετόφωνο. Τι χαρά! Τι ευλογία! Τι Ευτυχία!

Τον θυμάμαι να βάζει στο καλό ποτήρι λίγο ουίσκι και τη μάνα μου να γκρινιάζει που πίνει και το κάνει στο καλό σερβίτσιο.

Και τα τραγούδια, η ζέστη, η ατμόσφαιρα, οι μυρωδιές, το στρωμένο τραπέζι, φτωχικό αλλά ταυτόχρονα πλούσιο σε σχέση με το καθημερινό... Χριστούγεννα.

Χριστούγεννα!

Σας εύχομαι καλά Χριστούγεννα!

Ο καλλιτέχνης Steve Cutts αποτύπωσε σε ένα φιλμάκι 3,5 λεπτών τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και τα πλάσματά της.

Το έκανε τόσο καλά, που δε χρειάζονται ούτε λόγια, ούτε μετάφραση.

Ευχαριστίες στο μέλος του 2019.kalliergo.gr rose! που το επισήμανε στην κοινότητα του Καλλιεργώ.